لطفا کسی به بهانه روز خبرنگار لبخند نزند!
قانون آنلاین- ندا رضاحسینی: می‌گویند برای سنجه قدرت فرهنگی یک کشور باید قدرت خبرنگار در آن جامعه را سنجید. باید دید آیا او می‌تواند پرسشگری باشد از مسئولان، بدون بیم و هراس؟ یا اطلاع‌رسانی آزاد داشته باشد، بدون نگرانی از تیغ سانسور؟
اصولا معیارِ آزادی بیان در کشورهای پیشرفته و تراز اول در زمینه سیاسی و فرهنگی را هم با همین قدرت پرسشگری خبرنگار می‌سنجند. اگر خبرنگار حق پرسش داشته باشد، یعنی مردم حق پرسش دارند و وقتی مردم این قدرت را داشته باشند، قطع به یقین آنچه با عنوان مردم‌سالاری از آن یاد می‌شود در آن جامعه جریان دارد.
خبرنگار می‌تواند و باید از مطالبات ضعیف‌ترین اقشار جامعه بنویسد زیرا آنان تریبونی برای رساندن صدای اعتراض خود در اختیار ندارند. او باید وجوه پنهانِ نابرابری‌های اجتماعی را آنچنان برجسته کند که مسئولان نتوانند آن را پنهان کنند یا روی آن سرپوش بگذارند. خبرنگار می‌تواند نقش یک آگاه کننده اجتماعی را داشته باشد، مستقیما مردم را مورد خطاب قرار دهد و آنها را از امور جاری اما مستور جامعه‌شان مطلع کند.
اما این که در طول سال یک روز را به نام خبرنگار قائل شویم و سیل همایش و تقدیر و نکوداشت راه بیندازیم برای کسی که در مقابل یک «صله» ناقابل به پوشش هر آنچه از او «خواسته شده» تن داده کاری عبث و پوچ است. خبرنگار واقعی، خبرنگار همه روزهاست و نیازی به این روز خاص ندارد تا برایش یادآوری شود که شأن و منزلت او در این سرای آن نیست که باید باشد و رسالتش چیز دیگری‌ست که آن قبول مسئولیت اجتماعی‌ست که او را در انعکاس واقعیت‌های جامعه جسورمی‌کند. رسالت اوست که مردم را از واقعیت‌های جامعه مطلع کند، ولو این کار به ضررش تمام شود؛ رسالتی که گاهی بدل می‌شود به تسامح با مسئولانی که قیمت بعضی خبرنگارنماها را خوب می‌دانند.
نقش او باید چنان بدیهی، پررنگ و بی‌بدیل باشد که نیازی به این روز در تقویم برایش احساس نشود؛ همه روزها برایش روز خبرنگار باشد، خبرنگاری که نتوان او را در این جرگه قرار داد، خبرنگاری که بارها نشان داده از رسالت خود اندکی عقب نمی‌کشد.
من خبرنگار نیستم، چرا که از مردم ننوشته‌ام و حتی در آگاهی حداقلی آنها نیز نقشی نداشته‌ام. لطفا به بهانه روز خبرنگار برایم لبخند نزنید!
کلمات کلیدی :
» نظر