گردشگری در سنو
به نام خالق زیبایی ها
کمتر از صفــر
بیان عبارت (سیــروا فی الارض) و مفاهیم مشابه آن در قرآن کریم به جنبه های مختلف گردشگری توجّه و تأکید دارد. سیر در زمین یا همان صنعت توریسم امری پسندیده و مورد تأکید اسلام است. اهمیّت گردشگری امروزه بر کسی پوشیده نیست. همه ی ما در سفر به اقصی نقاط میهن اسلامی مان یا در سفر به کشورهای خارجی شاهد آن هستیم، مناطقی که حتّی چندان پیشینه تاریخی ندارند و از داشتن کوچکترین تمدن بی بهره اند با ساختن و ایجاد چند جذبه ی مصنوعی به جذب گردشگر می پردازند.
گردشگری بر توسعه روستا می تواند نقش به سزایی داشته باشد. روستای سنو یکی از روستاهای گناباد است که می تواند در گردشگری روستایی نقش مهمی ایفا نماید. چشمه های این روستا مورد توجه پادشاهانی چون طغرل و نادرشاه بوده است. اکنون با همّت مردم منطقه و سازمان های مردم نهاد به وجود یکی از جذبه های گردشگری در قالب موزه ی زعفران توجه شده است. در این موزه بخشی از فرهنگ مردم منطقه به نمایش گذاشته شده ولی در واقع این اوّلین قدم است.
تحقیقات نشان داده که ترویج گردشگری روستایی تا حدودی به کاهش روند مهاجرت از روستا کمک می کند. برخی مشاغل رونق می یابد. گردشگری در روستای سنو زمانی خواهد توانست مثمر ثمر باشد و تمام پتانسیل را فعال نماید که به جنبه های مختلف گردشگری توجه شود. یعنی تمام مسایل فرهنگی، تجاری، تفریحی، اقامتی، زیست محیطی، جاذبه های طبیعی، اجتماعی، ورزشی، زیرساختاری، رفاهی و حتی جاذبه های درمانی در نقشه گردشگری روستای سنو مورد توجه قرار گیرد.
البته روستای سنو و اطراف آن مثل سرآسیاب و موسیرز از لحاظ جاذبه های طبیعی، منطقه یی جذاب است. در زمینه ی فرهنگی نیز افتتاح موزه ی زعفران نباید از نظر دور نگه داشته شود، افزودن بخشی از فرهنگ، آداب و رسوم، البسه و ... در قالب موزه یی دیگر کار را کامل تر خواهد کرد و غنای فکری گردشگر را سبب خواهد شد.
آنچه باید در روستای سنو مورد توجه جوانان کوشای آن باشد تهیه مکانهای اقامتی در دل جاذبه طبیعی است که به حفظ محیط زیست نیز پرداخته شود. زیرا یکی از نگرانی های دائمی مردم منطقه براکو تخریب محیط زیست و باغات بوسیله مسافران و گردشگران بوده و هست، تحقیقات نیز نشان داده روستاهایی که به بحث گردشگری پرداخته اند از لحاظ تخریب محیط زیست در معرض آسیب هستند و این دلنگرانی مردم منطقه واقعیتی تلخ است که باید برنامه ریزی شود و گردشگر در منطقه به حال خود رها نگردد تا هر بلایی خواست بر محیط زیست وارد سازد.
طبیعتاً وجود امکانات رفاهی، غذایی، ورزشی، درمانی می تواند خیال گردشگران را تا حدود زیادی راحت نماید و مطمئن شوند که روز خوشی را در سنو سپری خواهند کرد.
احداث مکان های موقت یا دائم تجاری که بتواند دست سازه های مردم منطقه را به فروش برساند بخشی دیگر از جذبه های گردشگری است. ارائه گیاهان دارویی منطقه و حتی پرداختن به مسئله ی درمان بوسیله ی طب سنتی در صورت وجود افراد بومی صاحب تجربه می تواند گردشگران را به منطقه بکشاند.
راه های دسترسی آسان مسئله مهمی است که باید حل شود تا گردشگر بتواند با وسیله ی نقلیه یا چهارپا به راحتی وسایل خود را تا محل اقامتی در دل جاذبه های طبیعی منتقل نماید.
از این رو نگارنده مقاله تصور می کند روستای سنــو از لحاظ جاذبه های طبیعی، کوه ها، باغات، چشم اندازها، فضای خلوت و آرامش زا برای گردشگر، آداب و رسوم مردم، غذاهای محلی، سنت های متعالی و موزه، موقعیّت مناسبی برای پرداختن به بحث گردشگری دارد. مردم روستا و جوانان اگر فقط به توان دولتی ادارات گناباد اکتفا نمایند مسئله گردشگری در سنــو به زیر صفر تنزل خواهد کرد بنابراین پیشرفت و تعالی گردشگری روستایی در سنو همت مردم و تلاش سازمان های مردم نهاد را می طلبد و تا کنون نیز همینطور بوده است. نتایج دیگر بدست آمده از تحقیقات گردشگری روستایی در سراسر ایران حاکی از آن است که در کنار مسایل فوق الذکر پرداختن به مسایل نو و جدید می تواند در جذب گردشگر مؤثر باشد، مثلاً ایجاد فضای سوارکاری، اسکیت، شنا، شترسواری، مسابقات بومی و محلی، تیراندازی، ارائه غذاهای سنتی که در مقابل مردم طبخ می شود و... .
به امید آنکه روستاهای براکو بویژه سنو احیا شود.
مجیـــد دانـــا
کلمات کلیدی :
» نظر