پایگاه اطلاع رسانی باشگاه کشاورزان جوان روستای سنو

آنکس که بایست نقد شود خودجوانان می باشند

همه ما در ایامی که در سنو مشغول عزاداری سرور و سالار شهیدان بودیم موارد متعددی را شاهد بودیم که برخی مثبت و برخی دیگر به گونه ای منفی بودند .شاید این نکات را به زبان بیآوریم و شاید نه ، فقط در دل نگه داریم.

همه به خوبی میدانیم که هر هیئت از لحاظ تشکیلاتی توسط عده ای که از همه مسن تر هستند و سابقه بیشتری هم در آن هیئت دارند ساماندهی میشود و به نوعی حالت هیئت امنائی دارد .بسیاری از تصمیم گیری ها نیز توسط همین عده اتخاذ می گردد. یک هیئت از لحاظ سازمانی و ساختاری به قسمت های مختلفی تقسیم بندی میشود و در هر کدام از قسمت ها هم ، یک نفر وظیفه هدایت کارهای افراد زیر مجموعه خود را دارد.

یکی به پرچم دار هیئت راه را نشان میدهد که از کدام سو برود ، آن یکی گروهی که دهل ، سنج و طبل را میزنند هماهنگ می سازد.

یکی دسته های قبض را در دست دارد و نذورات نقدی مردم را دریافت میکند ، آن یکی هماهنگی نذورات غیر نقدی مردم را انجام میدهد تا مسیر حرکت و محل های توقف هیئت مشخص شود.

یکی مسئول سیستم صوتی هیئت است و دیگری مسئول برق ،

یکی زنجیر به دوش میزند و دیگری بر سینه می زند.

یکی مداح هیئت است و دیگری در کنار مداح برای همخوانی با او هم نوا می شود.

یکی تدارکات را بر عهده دارد و یکی مستندسازی میکند.

به آسانی می توان دریافت که تمامی عاشقان حسینی با آنچه در توان دارند سعی بر برگزاری هر چه بهتر مراسم عزاداری سرور و سالار شهیدان دارند تا با زنده نگه داشتن یاد و تاریخ پر شکوه نهضت حسینی قیام خونین اما عظیم حسینی را استمرار بخشند و حقایق بلند این قیام را احیا کنند.

اما آیا با اظهار این همه ارادت و دوستی نسبت به خاندان اهل بیت، از فلسفه ی قیام مولایمان حسین (ع) اطلاع کافی داریم؟آیا تا به حال با خود اندیشیده ایم که حکمت عزاداری و سینه زنی برای حسین (ع) چیست؟

به راستی ما را چه میشود که در معابر اصلی روستا  ضربه های محکمتری بر دهل ها می زنیم و سنج ها را به هوا برده و بر هم میکوبیم و با صلابت بیشتری زنجیر می زنیم و ... و متاسفانه عکس این قضیه در معابر فرعی روستا صادق است.به راستی چرا؟

نکته قابل تامل این است که در جلسه ای که قبل از ماه محرم در حسینیه تشکیل شد و به یقین مواردی هم مورد بحث قرارگرفته آیا به اهمیت این موضوع هم اشاره ای شده است؟

لازم به ذکر است که در دسته جات عزاداری سنو حفظ احترام متقابل وجود دارد و در بسیاری از موارد هم همانگونه که برای سلام کردن به هم از هم سبقت میگیرند ، برای عرض ادب هم به همین منوال است ، ولی ناخوشایندی این صحنه در برخی موارد به حدی است که ممکن است برخورد خوب و مناسب دیگر عزیزان در ذهن مراجعین عبوری از بین برود.

من در مقام آسیب شناسی این موضوع نیستم ولی به عنوان کسی که برای مراسم عزاداری سنو قدر و منزلتی خاص قائل هستم ، بر خود وظیفه میدانم که با ادای احترام به محضر تمامی پیر غلامان عشق به مولا ، خدمت ایشان عرض کنم چرا پیرغلامان امام حسین(ع) با کمی گذشت از سوی خود ، بر این عزاداری رنگ و بویی دیگر نمی بخشند؟

بیایید سنت های حسنه عاشورایی را در همین عزاداری ها نیز احیا کنیم و به آنها پایبند باشیم.

چه اشکالی دارد برای هم احترام قائل شویم؟

چه اشکالی دارد وقتی صدای رسا و خوبی نداریم ، اصرار به مداحی نداشته باشیم؟

چه اشکالی دارد ما هم برای کاری که ساخته شده ایم قدم برداریم نه کار دیگر؟

آنچه پیوسته باید به آن توجه داشته باشیم این است که اصل عزاداری آسیب نبیند.بسیاری از این نابسامانیها با نصیحت موعظه و منطق قابل حل است و این هم نیاز به شجاعت دارد و هم آبرو دادن برای دین.

نباید از جوسازیها هراسید و باید به تکلیف عمل کرد.

پس بر ماست که کمی بیشتر بیاندیشیم و تامل داشته باشیم

کلمات کلیدی :